Tempest

timewind

piękny album! muzycznie o klasę wyżej od ostatnich dwóch, jest kilka hitów. ERK jako jedyne do wywalenia. teksty świetne, szczególnie tytułowy utwór (prawie 14 minutowy, czyli krótszy tylko od Highlands):

They waited at the landing
and they tried to understand
but there is no understanding
For the judgement of Gods hand.

no i zakończenie...Roll On John...co tu dużo pisać:

From the Liverpool docks
To the red-light Hamburg streets
Down in the quarry with the Quarrymen
Playing to the big crowds
Playing to the cheap seats
Another day in the life
On your way to the journeys end

Dawidsu

Minęły już dwa miesiące od premiery Tempest, a ja jeszcze nic nie napisałem! Wstyd, bo płytka bardzo mi się spodobała. Jest w pewnym sensie kwintesencją Dylana - wybijająca się ponad schematy i do nich nawiązująca. Melodie są proste, ale ładne i wspaniale zaaranżowane. Teksty eksplorują różne strony człowieka, opowiadają lub interpretują przejmujące historie.

Czasem któryś z tych składników trochę zawodzi, ale nie umniejsza to jakości albumu jako całości. W moim osobistym rankingu późnego dorobku artysty (od lat '90), Tempest nie przegoni może Time out of Mind, Love and Theft czy Modern Times, ale nie szkodzi. Będę do niego wracał tak często jak do pozostałych.

Utworów wybitnych trochę jest na tej płycie. Duquesne Whistle ma wspaniały, chodzący rytm. Kompozycja wydaje się prosta, ale w kawałku dużo się dzieje - bogactwo instrumentów i melodii od razu rzuca się w uszy. Soon After Midnight z kolei momentalnie przywołało wspomnienia z Modern Times. Odpływam...

Do Narrow Way mam jedno zastrzeżenie - można było lepiej go zmiksować. Riff jest bardzo powtarzalny i głośny i zagłusza inne dźwięki, jak np. fajną akustyczną gitarę. Aha, jeszcze jedno: utwór jest oparty na 12-taktowym bluesie, ale ma ich tylko 11. Ósmy takt, który tu akurat jest zbędny został wycięty pewnie z uwagi na to, że przedłużyłby i tak już niekrótki kawałek o kolejne pół minuty. Wink

Long and Wasted Years też niestety nie jest idealne. Piękne intro, a potem niezły riff... który też często (i głośno) się powtarza. No, ale nie jest to aż tak duża wada. Inną zaletą piosenki jest też nietypowe frazowanie, które daje wrażenie, że kawałek jest poszarpany.

Pay in Blood przypomina mi trochę lata 80-te i wczesne 90-te. Jest trochę popowy w konstrukcji, ale w wykonaniu i aranżacji już nie. Ma niezłe przejście pomiędzy zwrotkami i genialny "refren." Scarlet Town i Tin Angel to świetne numery. Od samego początku mam ciarki. Banjo, gitara i skrzypce wspaniale ze sobą brzmią. Melodie przywołują album The Times They Are a-Changin' i utwory takie jak Ballad of Hollis Brown i North Country Blues. Do tego Scarlet Town ma cudowne solo. Natomiast w Tin Angel w linii kontrabasu słychać dysonanse. Pewnie miało to tworzyć napięcie, ale jak dla mnie trochę dziwnie brzmi...

Utwór, który do całości trochę nie pasuje to Early Roman Kings. Tekst jest niezły, ale melodia po raz kolejny wykorzystuje bluesowy standard, a aranżacja jest... nietypowa. Chociaż, po którymś wysłuchaniu z rzędu po woli przestaje mnie to razić. Tytułowy utwór to katastrofa (w pierwotnym tego słowa znaczeniu) w rytmie walca. Pięknie zaaranżowana ballada opowiadająca nie tyle o zatonięciu Tytanika, co o losach poszczególnych jego pasażerów. I chociaż ma 45 zwrotek, to Dylanowi nie udało się opowiedzieć o wszystkich 2,224 ludziach, którzy byli wtedy na pokładzie. Wink

Album zamyka piosenka poświęcona Johnowi Lennonowi, zawierająca wiele odniesień do jego życia i twórczości. Ten hołd złożony w postaci cudownej piosenki, brzmieniem przypomina mi soundtrack do filmu Pat Garrett & Billy the Kid.

mariuszgr4

Ikona, mistrz, geniusz – chwalebne epitety pod adresem bardzo niemłodego już artysty można by mnożyć. Sam jestem dostatecznie stary, a mam w dodatku (nie wypominając) starszych od siebie braci, więc pamiętam Dylana jeszcze z lat 60.
Jest korzennie, swingowo i stylowo. Otrzymujemy swoisty przewodnik po muzycznych stylach uprawianych za oceanem. Stare patenty kolejny raz złożone przez faceta, któremu rok temu stuknął siódmy krzyżyk, a który robi to z dziecięcą radością i świeżością dwudziestolatka. A wśród dziesięciu utworów natrafiamy nawet na numer hiphopowy – Tin Angel. Dylan raperem? Ależ tak, trzeba koniecznie posłuchać!

timewind

hiphopowy niekoniecznie, ale powszechnie znana jest prawda, że Bob jest m.in. wielkim fanem nagrań czarnoskórych muzyków folkowych, którzy "rapowali" dziesiątki lat wcześniej zanim powstał pierwszy hip-hopowy bit.